خود من وقتی دلم آشوب می‌شود می‌روم توی گروه‌های مجازی‌ام. از دوست‌های تهرانی خبر می‌گیرم. سعیده از زندگی جاری زیر صدای پدافند و موشک می‌گوید...

برایشان از روحیه‌ی زن‌های لبنانی گفته بودم که میان جنگ بلدند زندگی کنند. از لحظاتی گفتم که لبنانی‌ها برگشته بودند به شهرهایشان و روی تل خرابه‌های خانه‌ها ایستاده بودند و با صدای بلند می‌گفتند:«راجعین منتصرین...»

این چند روز که تهران خلوت شده او همچنان با صلابت باز است و مشتری‌هایش گرچه کمتر شده‌اند اما اینبار به جای دیدن فوتبال از تلویزیون پیگیری اخبار جنگ هستند...

اگه از خون می‌ترسین یا مشکلی دارین حتما بگین! چون ممکنه هر جایی اعزام بشین...

بود. حلقه‌ی محاصره هر لحظه تنگ‌تر می‌شد. تانک‌های دشمن نزدیک و نزدیک‌تر می‌آمدند، تا جایی که تنها چند قدم با آن‌ها فاصله مانده بود...

سبزپوشانی که پیچیده شده در سفیدی و نور آنجا خوابیده بودند. آنهایی که مردانه جنگیدند تا میهن اسلامی حفظ شود...

گهواره‌ی علی اصغر(ع) روی دست زن‌ها تکان می‌خورد. سرها روی نیزه بود و طبل با نوای مداح کوبیده می‌شد: «آه از دل زینب(س)»

پیرمرد آرام در گوش عباس نجوا می‌کند: «تو بخون من برات دم یا حسین می‌گیرم»

مداح شروع به روضه‌خوانی کرد؛ روضه‌ای که صدای ناله و شیون را به آسمان بلند می‌کرد. اما او، با آن قلب شکسته، صامت مانده بود؛ سنگینی غم، حنجره‌اش را فلج کرده بود...

فکرش را نمی‌کردیم روز عاشورا، پرچم ایران کنار پرچم عزای سیدالشهداء، با دسته‌های روضه‌خوان و سینه‌زن، طبال زن و زنجیرزن، رو‌به‌روی ایوان...