مردم بودند مردم عادی

دیدگاهی از مستند ایستاده در غبار

دریا این بار راهش را گم کرده بود.

سر از زندگی معمولی ما در آورده بود.

موج‌های لطیف و صدای آرامش رنگ حمله داشت.

سونامیِ کودک‌کش، سرزده و ناخوانده جراحتی عمیق در میدان تجریش زد و همانطور رهایمان کرد.

زن پرستار که در اورژانس مشغول بود می‌گفت: «هر روز بیمارهای بد حال زیادی داشتیم ولی اینکه هر لحظه آدم‌هایی بیارن که دست ندارن، پا ندارن، نصف صورتشون نیست...»

گریه‌هایش رمق حرف‌هایش را می‌کشید.

دوباره نفس می‌گرفت: «خیلی سخت بود خیلی دردناک بود.»

صورتش خیس خیس شد.

بین حرف‌های پرستاران و پرسنل بیمارستان.

ویدئویی از بنیامین نتانیاهو پخش می‌شود: «ما طرفدار مردم ایرانیم زن زندگی آزادی.»

لوله‌ی میدان ترکیده بود و انفجار با خودش چند بچه را، چند پدر را، یک زن باردار را.

تبدیل به گردها و جوارح پراکنده‌ی خونین کرده بود.

مردم دور سیلاب ریخته بودند و غریق نجاتِ تکه‌های ایرانشان شده بودند.

ایرانی خونی در کالبد انسان‌های معمولی، که به گفته‌ی آقای پرستار نه نظامی بودند نه شخص خاصی.

گریه می‌کرد و می‌گفت: «مردم بودند، مردم عادی»

مریم غلامی

پنج‌شنبه | ۲۶ تیر ۱۴۰۴ | #خراسان_شمالی #آشخانه

راوی‌راه؛ روایت‌نویسان خراسان شمالی

eitaa.com/raviraah