جمعه, 24 مرداد,1404
از آن عصری که ابراهیم با پای خودش رفت توی آتشستان نمرود تا همین حالا چیزی نزدیک به چهار هزار سال گذشته. کلی پیامبر آمده و رفته و زمین کلی ماجرا به خودش دیده. آدم‌ها یادشان نیست دیشب شام چی خورده‌اند اما حضرت ابراهیم(علیه‌السلام) را می‌شناسند.
نه چون که پدرش آدم معروف و سرشناسی بود و نه بخاطر ملکی که وقف خانه سالمندان کرد یا به‌خاطر مدرسه و بیمارستان خیریه‌ای که ساخت و نه حتی بخاطر آبسرد کنی که وسط یکی از شلوغ‌ترین گذرهای بازار مکه گذاشت و رویش نوشت «موقوفه حاج ابراهیم نبی و پسران». حضرت ابراهیم را آدم‌های بعد از او به‌خاطر خلیل بودنش می‌شناسند. روزی که از دنیا رفت، خدا بی‌سروصدا این چند خط را به یاد او یادگاری نوشت:
«وَتَرَكْنَا عَلَيْهِ فِي الْآخِرِينَ سَلَامٌ عَلَىٰ إِبْرَاهِيمَ
كَذَٰلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ»
خدا بی آن که جار بزند جوری محبت خلیلش را به دل آدم‌ها انداخت که خیلی از مادرهای سه چهار هزار سال بعد اسم پسرهای توی شکمشان را گذاشتند ابراهیم و به خودشان گفتند «خدا را چه دیدی؟ شاید پسرم بُت‌شکن عصر خودش باشد!»
خدا برای نوح و الیاس و موسی و هارون هم همین کلمات را یادگاری نوشت
«وَتَرَكْنَا عَلَيْهِ فِي الْآخِرِينَ، كَذَٰلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ»
به پاس همه خوبی‌هایتان اسمتان را بینِ آدم‌های آینده به یادگار گذاشتم. حالا خیلی از مادرها اسم پسرهایشان را موسی و هارون و نوح و الیاس می‌گذارند...
خدا هنوز هم توی دفتر خاطراتش از محسنین خاطره می‌نویسد.
دیروز رسانه‌های انگلیسی از محبوبیت اسم یحیی در ثبت اسم نوزادان تازه متولد شده انگلستان نوشتند. انگار دوبار اسم پیامبری افتاده بود سر زبان‌ها. پیامبری که در اردوگاه پناهندگان خان یونس متولد شد، در حصار زندگی کرد و همه عمرش برای خدا دوید و در رفح به شهادت رسید!
خدا بی‌آن‌که جار بزند محبت خلیلش را به دل آدم‌ها می‌اندازد؛ جوری که نام نیکو و ملک‌های وقفی آدم‌ها به گرد راهش نرسد!
وَالسَّلَامُ عَلَيَّ يَوْمَ وُلِدْتُ وَيَوْمَ أَمُوتُ وَيَوْمَ أُبْعَثُ حَيًّا
طیبه فرید
ble.ir/tayebefarid
شنبه | ۱۱ مرداد ۱۴۰۴ | #فارس #شیراز