در لابهلای عکسها و فیلمهای مردمی که در حال جمع کردن بار و بندیلهایشان به سمت ویرانه که نه برای آنها دولتسرا بود یک عکس نظرم را بیش از بقیه جلب کرد.
در ظاهر چند اسکناس و یک کاغذ باطله بود.
اما در باطن پر بود از شرافت و مردانگی...
از نگاه مویرگی به چیزهایی که شاید زیر موشک و بمباران بیاهمیت جلوه کنند...
از اهمیت به وجود آدمهایی که حتی در نبودشان خرابههای خانه و وسایلشان هم ارزشمند است...
یادم آمد روز دیرین...
ایام شهادت حاج قاسم که میشود بعضی از خاطرات او را در قالب فیلم کوتاه از تلویزیون نشان میدهند.
یکی از فیلمها نشان میداد که حاج قاسم و همراهانش توی یکی از خانههای مردم سوریه چند روزی اقامت داشتند و هنگام رفتن حاج قاسم نامهای نوشت و از اهل خانه معذرت خواهی کرد و بابت خسارت جزئی وارد شده حلالیت طلبید...
آن روز هم حاج قاسم ما در زیر آتش داعش حواسش بود که باید اجازه بگیرد از صاحبخانه برای ورود به منزلش...
و اگر نبود نامهای بگذارد و حلالیت بطلبد بابت حضور بیاجازه و خسارتی جزئی که شاید همرزمانش برجای گذاشته باشند و آن لابهلا چند اسکناس هم بابت خسارت گوشه نامه کنار بگذارد....
الحق که جبهه همان است و دشمن همان و رزمنده همان...
زهرا جلیلی
چهارشنبه | ۷ آذر ۱۴۰۳ | #قم
روایت قم
ble.ir/revayat_qom