به پناهگاه جبل الصبر خوش آمدید - ۵

من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می‌رود...

دست کم روزی چندبار این صدا از بلندگوی حرم حضرت زینب توی صحن می‌پیچد.

خدا می‌داند دل چند مادر و دختر، دل چند همسر، زیر و رو می‌شود تا برسد به اسم شهید. زن‌های لبنانی همیشه آماده‌اند. 

می‌دانند که شاید یک روز نوبت به اسم عزیزان آن‌ها هم برسد. 

رسم است اسم شهید را که اعلام می‌کنند،

می‌روند پیش خانواده‌ی شهید دلداریشان

می‌دهند.

این‌جا «هنیئاً لک...» جمله‌ی مشترک همه است. 

زن‌ها با گوشه‌ی روسری اشک‌ها را تند تند پاک می‌کنند. اما مقاوم و صبور 

می‌گویند: «فداءً للمقاومة، فداءً لسیّدة زینب سلام‌الله‌علیها».  

دخترها ولی چشم‌هایشان آدم را می‌کشد. عکس پدر را محکم می‌چسبانند به سینه. انگار حسرت آغوش پدر را برای همیشه گوشه‌ی قلبشان نگه می‌دارند تا وقت موعود! ولی لاحول ولا قوة الّا بالله از زبانشان نمی‌افتد.

بی اختیار پرت می‌شوم وسط دهه‌ی شصت. همان روزها که پشت سر هم توی شهرهایمان شهید می‌آوردند و مادران شهدا با صبر عجیبی می‌گفتند: «فدای امام!

بچه‌هام فدای امام. اگه بازم پسر داشتم 

می‌فرستادم جبهه در راه خدا، در راه اسلام.»

قصه همان قصه است. تا بوده همین بوده.

فرقی نمی‌کند از کدام سرزمین! ریشه‌ی ما یکی است. دردمان یکی، دشمنمان یکی! آرمانمان یکی!

امروز یک شهید از فوعا و یکی هم از کفریا 

می‌آورند. قرار است بعد از نماز کنار حرم سیده زینب تشییع شوند.

سوریه هنوز دارد شهید می‌دهد.

من دارم به حفره‌ی خالی توی قلب زن‌ها و دخترها بعد از شهادتِ عزیزانشان فکر می‌کنم. حفره‌ای که هیچ وقت، با هیچ چیز پر نمی‌شود.  

چه فرقی می‌کند؟ لبنانی و سوری و ایرانی ندارد...

توی این چند روز کم با زن‌های سوری و لبنانی حرف نزده‌ام! کم اشک‌هایشان را ندیده‌ام! کم توی آغوش نگرفتمشان! کم دست نکشیدم روی شانه‌های خم شده از خستگی‌شان!

این غم عجیبِ آمیخته با استقامتی که دارند، بدجور دل آدم را از درد مچاله می‌کند. خجالت می‌کشی از سختی‌ها گلایه کنی! شرمنده می‌شوی کم بیاوری.

دوست دارم به تک‌تکشان بگویم:

«حبیبتي! بار روی دوش تو، بار روی دوش منم هست.»

من قلب داغدارشان را دیدم که قطره قطره از چشمشان می‌چکید.

این داغ فقط با نابودی کامل اسراییل،

با پیروزی حزب‌الله، با برگشتن به خانه‌هایشان توی لبنان کمی آرام می‌گیرد.

همراه شو رفیق!

تنها نمان به درد...

کاین درد مشترک

هرگز جدا جدا درمان نمی‌شود

دشوار زندگی 

هرگز برای ما 

بی‌رزم مشترک آسان نمی‌شود...

زهرا کبریایی | راوی اعزامی راوینا

eitaa.com/raavieh

سه‌شنبه | ۶ آذر ۱۴۰۳ | ظهر | #سوریه #دمشق حرم سیده زینب سلام‌الله‌علیها