چهار شنبه, 11 تیر,1404
از وقتی یادم هست خیلی پشت سر جنگ حرف بود. کلا جنگ اگر آدم بود آدم بدنامی بود اما حالا که چند روز گذشته، می‌بینم با همه بدنامی‌اش فرصت عجیبی برای ظهور و بروز استعدادهای خاموش آدم‌هاست که یک عمری خواندیم «عدو شود سبب خیر اگر خدا خواهد». مثلاً اگر بوی باروتِ موشک‌های غریبه توی هوای شهر نمی‌پیچید چی می‌خواست شجاعتِ انسانی را جلو چشم میلیون‌ها نفر بیننده رو کند؟ که بشود «لِيَزْدَادُوا إِيمَانًا مَعَ إِيمَانِهِمْ»؟
بعضی سرمایه‌ها خواهی نخواهی توی بحران سر و کله‌شان پیدا می‌شود. وقتی حتی احتمالش را نمی‌دهی. مثل همدلی همسایه‌هایی که تا همین یک هفته پیش هیچ ربطی به هم نداشتند و حالا شب تا شب موقعی که صفیر موشک‌های حسن آقا تهرانی مقدم بلند می‌شود جستی می‌پرند توی تراس و می‌گویند: «همساده خوبی؟» و من که خوبم و یک نگاهم به رد پای موشک‌هاست و یک نگاهم به جعفری‌ها و تربچه‌های توی گلدانِ لبه تراس که قد کشیده‌اند! نگاهی می‌کنم به آسمان و می‌گویم خانه‌ات آباد حسن آقا! باقیات الصالحات چی بهتر از موشکِ بومی و فکر می‌کنم موشک‌ها هم دو متری می‌رود روی قدشان وقتی می‌بینند جنگ هنوز زورش نرسیده توی خانه‌های ما چیزی را عوض کند؛ همین جنگی که خیلی چیزها را عوض کرده! مثلاً نگاه آدم‌ها را به ترافیک، وقتی بچه‌های بسیج محله، وانت‌های کابین‌دارِ بینِ بقیه ماشین‌های توی خیابان را با وسواس تفتیش می‌کنند. یا به لفظ «آیت الله اعدام» وقتی خبرها می‌گویند «خودت را نگاه نکن عزیزم، آدم‌های بی‌وطنی از زیر بوته به عمل آمده‌اند که ورزشکار و دانشمند و پاسدار و وطن سرشان نمی‌شود. زن و بچه و پیر و جوان را می‌فروشند و گِرا می‌دهند به دشمن وحشی که کجای خاک مادری‌شان را نشانه بگیرد.»
جنگ نگاه آدم را به خودش و به دشمن عوض می‌کند! مثلا ما که روی خاک خودمان توی فصل سیبِ گلاب، با موشک‌های خودمان می‌جنگیم و دشمنی که روی خاک غصبی مردمی دیگر، با سوخت قرضی کشوری دیگر با هویتی که ندارد می‌جنگد.
جنگ نگاه آدم را به زندگی عمیق می‌کند...
طیبه فرید
ble.ir/tayebefarid
سه‌شنبه | ۲۷ خرداد ۱۴۰۴ | #فارس #شیراز