شنبه, 22 آذر,1404
مجتمع «کالج فارسی-بوسنیایی» شامل سه بخش است: کودکستان برای بچههای یک تا ششساله که «بهار» نام دارد (با تلفظ بوسنیایی «بِهار»)، مدرسهٔ پایه برای دانشآموزان هفت تا چهاردهساله که «گلستان» نام دارد (با تلفظ بوسنیایی «جولیستان»)، و بخش دبیرستان برای دانشآموزان پانزده تا ۱۸ سال که «کالج» نام دارد.
مسئولان و معلمان «بهار» به مناسبت روز ملی بوسنی، جشن مفصلی خارج از کالج و در یکی از سالنهای بزرگ شهر ایلیاش ترتیب داده بودند. من هم بههمراه میزبان رفتم تا سری به آنها بزنیم. حدود ساعت ۷ شب به سالن رسیدیم و در ردیفهای آخر جا گرفتیم.
پرچم فلسطین در گوشهٔ سن، توجه همه را جلب میکرد و مربیان و معلمان با حجاب کامل روی سن رفتوآمد میکردند. مراسم، یک جشن ملی-مذهبی بود. ابتدا کودکان چند سوره از قرآن را خواندند و بعد سرود ملی کشور بوسنی و اجراهای ملیشان با موسیقی و نمادهای مخصوص کشور و فرهنگ خودشان آغاز شد.
---
پانوشت ۱: یک لحظه با خودم فکر کردم: اگر عکس حاضرین این مراسم – که در کشوری در اروپای شرقی است – را به من نشان میدادند و میگفتند این تعداد زیاد خانم بیحجاب در یکی از سالنهای تهران است، آیا باور میکردم؟ حتماً باور میکردم!
پانوشت ۲: مخاطبان محترم دقت داشته باشند که اگرچه این مجموعه توسط چند نفر ایرانی و با دغدغههای مذهبی اداره میشود، ولی مکانش در قلب اروپاست؛ در منطقهای که فرهنگ و اقتضائات خاص خودش را دارد. افرادی که با شرایط خارج از کشور – مخصوصاً منطقهٔ بوسنی و بالکان – آشنایی ندارند، نباید انتظار داشته باشند که این مراسم شبیه جشنهای دههٔ فجر در ایران و قم باشد!
ادامه دارد…
احمدرضا روحانیسروستانی
سهشنبه | ۲۸ آبان ۱۴۰۴ | بعد از مغرب
بوسنی_سارایوو