شنبه, 20 اردیبهشت,1404
و امشب در بیروت، شبیه شب عاشوراست.
عشق به سیدحسن یعنی در امتداد مسیر حسین (ع).
عشق برای تشییع رهبر مقاومت یعنی لبیک یا حسین (ع).
لبیک یا حسین (ع) یعنی؛ ما پای عهدمان با تو هستیم.
لبیک یا حسین(ع) یعنی ذلت نمی‌پذیریم و زیر بار ظلم نمی‌رویم.
«ما شکست نمی‌خوریم!
اگر پیروز شویم؛ پیروزیم.
اگر شهید شویم، پیروز شویم.»
بعد از تشییع بیست و پنج میلیونی شهید حاج قاسم سلیمانی، به جرات می‌توان گفت این زلزله معنوی بین‌المللی چه به روز دل‌ها آورده.
چه آنهایی که از چند روز جلوتر در مشایه و پای پیاده به بیروت رفتند.
چه آنهایی که با چشمِ تر در فضای مجازی و از تلویزیون، حسرت نبودشان برای تشییع سید مقاومت را دنبال کردند.
و حالا سیدحسن با عنوانی بالاتر از دبیرکلّی، توی قلب‌ها انقلاب کرده. انقلاب شهید سیدحسن نصرالله؛ شامل شیعه، سنی، مسیحی می‌شود تا یهودی و دروزی. کلام و مرامش به دل خیلی‌ها نفوذ کرده. هر چند هنوز خیلی‌ها رفتن سیدحسن را باور نکردند ولی پس لرزه‌های شهادت سیدحسن دارد مقاومت را روز به روز رو می‌آورد که دوستداران سیدحسن می‌گویند: کاش همه ما با شما کشته می‌شدیم.
یاریِ سیدحسن نصرالله به جبهه مقاومت یعنی؛ یاری دین خدا.
حضور موکب‌های حشدالشعبی عراق در بیروت، شده شبیه مهمان نوازی ایام اربعین.
حضور مهمان‌های داخلی و خارجی، چه دیپلماتیک، چه مردم عادی، شده شبیه تشییع حاج قاسم.
حضور زن‌ها و مردها در محل شهادت سیدحسن، که عاشورایی سینه می‌زنند و برای رهبرشان اشک می‌ریزند یعنی؛ شب و روز عاشورا همه جا تعطیل است الّا مکتب حسین (ع).
یاد یک خاطره افتادم؛
وقتی سیدهادی خواست عضو حزب‌الله شود، پیش پدرش رفت. سید حسن، سه شرط برای فرزندش گذاشت:
اول؛ هیچ کس نباید تو را بشناسد و باید اسم مستعار انتخاب کنی.
دوم؛ حق گرفتن هیچ مسئولیتی را نداری، چون پسر من هستی.
سوم اینکه فقط برای جنگ بروی نه اینکه در قرارگاه بنشینی!
شرط و شروط پدر که تمام شد، سیدهادی لبخندی زد و گفت: من هم همین سه شرط را می‌خواستم بگویم.
۲۲ شهریور ۷۶؛ وقتی اسرائیل در قبال تبادل اسرا تصویر سه شهید لبنانی را از تلویزیون نشان داد تازه آن موقع مردم لبنان متوجه شدند شهید سیدهادی نصرالله که بوده؟!
ملیحه خانی
یک جامانده از مشایه لبنان
ملیحه خانی
شنبه | ۴ اسفند ۱۴۰۳ | #اصفهان #کاشان