چهار شنبه, 11 تیر,1404
توی دفترچه‌ام نوشتم
داستان آرمینِ پانزده ساله...
ریش‌های تنکش تازه جوانه زده بود.
به سختی از پشت عینک دودی چشم‌هایش را می‌دیدم.
توی انگشت اشاره‌اش یک حلقه انداخته بود.
گفت: «بعد از شهادت حاج قاسم دومین‌بار است به تشییع شهدا می‌آید»
دو طرف مقوا با خط خودش این جمله‌ها را نوشته بود.
پرسیدم منظورش چیست؟
گفت: «به هر حال هر کدوم از ما عقیده‌ای داریم، اما هممون پای وطنمون می‌ایستیم»
نقطه را پایان جمله‌اش گذاشتم.
پای وطن ایستادن شیرین‌ترین پایان برای هر داستانی است...
مرضیه نیری
شنبه | ۷ تیر ۱۴۰۴ | #تهران مراسم تشییع شهدای اقتدار