پیجر طلایی

به پیجر طلایی اهدایی نتانیاهو به ترامپ نگاه می‌کردم... یاد موزه جمجمه‌های فرانسه افتادم. جمجمه الجزایری‌هایی که در مقابل فرانسه ایستادند و سرهایشان ۱۷۰ سال در موزه فرانسه درس عبرت تمام کسانی بود که بخواهند در مقابل اشغالگری بایستند...

۱۷۰ سال نمایش جمجمه در مهد دموکراسی! شنیده‌ام این جمجمه‌ها ۴ سال پیش به الجزایر برگشت. با عذر خواهی یا بدون عذرخواهی‌اش را نمی‌دانم! اصلا چه فرقی می‌کند. گرگی که عذر خواهی بکند حتما دندان‌هایش ریخته است. پیر شده است. شاید نای دویدن به دنبال طعمه چموشش را ندارد. اما هرگز از گرگ بودنش پشیمان نمی‌شود. شاید هم نقشه جدیدی برای یکی شبیه شنل قرمزی دارد و شاید به دنبال راهی جدید برای ورود به خانه بزبز قندی... دستش را سفید می‌کند... صدایش را عوض می‌کند. اما در که باز بشود همان گرگ است.

داشتم به این فکر می‌کردم که در شرایطی که ما همیشه به دنبال تطهیر وجه خودمان در برابر گرگ‌های درنده هستیم گرگ‌ها عین خیالشان هم نمی‌آید که حتی بخواهند گرگ بودن خودشان را پنهان کنند... هیچ گرگی از گرگ بودنش خجالت نمی‌کشد. 

و چقدر ساده لوح است میشی که گمان کند لبخند به گرگ درنده راهی برای زنده ماندن است...

رقیه کریمی

eitaa.com/revayatelobnan1403

شنبه | ۲۰ بهمن ۱۴۰۳ | #همدان