کوک و ناکوک

اهل دیدن مسابقه‌ام، آن هم از نوع تیم ملی. انگار همه حس وطن دوستی‌‌ام یک‌جا بیرون می‌ریزد.

خدا نیاورد روزی که طلای المپیک، نقره شود، کسی سمتم نمی‌آید تا تلخی این ماجرا با حادثه‌ای شیرین شسته شود.

ایام جام جهانی فوتبال در قطر، نگران اتفاقات ناگوار بودم. نکند این وقایع، ورزشِ کشور را تحت‌الشعاع قرار دهد. نکند دشمن بازی‌های تیم ملی را به‌ هم بریزد.

این در حالی بود که روسیه از بازی‌های جام جهانی به دلیل جنگ با اوکراین تحریم شده‌بود.

این جریان تا المپیک هم ادامه داشت و بازیکنان روسی با پرچم خود اجازه مسابقه نداشتند و باید تحت پرچم المپیک مسابقه می‌دادند.

این مسئله خیلی ذهن من را درگیر کرد که مثلا اگر من جای مردم روسیه بودم، در مواجهه با این تحریم چه می‌کردم؟ اگر ایران با چنین شرایطی مواجه می‌شد، من چه واکنشی داشتم؟

این تحریم چقدر می‌توانست جامعه ما را متشنج کند؟ شبکه‌های معاند چقدر روی این قضیه موج سواری می‌کردند؟ 

... و دوباره یک سوال اساسی، چرا این قضیه برای روسیه رخ نداد؟ چرا ما واکنشی این چنینی از مردم ندیدیم؟

سیاست کشورشان چگونه بود که این تحریم را با هزم و دوراندیشی تحمل کردند؟

تصویر زلنسکی با رئیس‌جمهور آمریکا، در این ایام خیلی پر بازدید شده، استیصال از سر و روی زلنسکی می‌بارد.

خیلی حرف‌ها درباره این دیدار گفته شد و خیلی تحلیل هم علاوه شد، از عدم اعتماد به دشمن، از دلیل و تجربه که حضرت آقا فرمودند.

روی دیگر این ماجرا رفتار و اقتدار روسیه است که آمریکا را مجاب می‌کند، مقابل هم پیمانش قرار بگیرد.

نه از باب تمایل به غرب و یا شرق عالم که امام به ما یاد داده‌است زیر پرچم هیچ غرب و شرقی سینه نزنیم؛ از باب تدبر و یادگیری این مسئله را مرور می‌کنم.

برنده این جدال قطعا روسیه است. ایستادگی او برای منافع ملی‌اش و همسویی مردم با حکومت به ثمر نشست.

یک صدایی در هر جامعه‌ای به رشد و قدرت آن جامعه کمک می‌کند، هرچه این صدا رساتر، قدرت ملی بیشتر و در نهایت منافع بیشتر است.

دوباره به خودم گوشزد می‌کنم که مواظب صداهای ناکوک باشم.

با وجود تمام سختی‌های داخلی، هرگاه صدایی وحدت‌زدا از ایران بیرون بیاید دشمن ده قدم جلو می‌افتد.

پس هرجا صدایی غیر از وحدت‌ ملی شنیدیم بدانیم از بلندگوی دشمن است.

وای از روزی که خودمان بلندگوی دشمن شویم.

فاطمه میری‌طایفه‌فرد 

eitaa.com/del_gooye

یک‌شنبه | ۱۲ اسفند ۱۴۰۳ | #قم