گل کاشت

یادم می‌آید وقتی سه سال پیش اغتشاشاتی بر سر زن‌ها و حقوقشان شده بود.

همه در تکاپو بودیم چهره‌ی واقعی یک زن ایرانی را به هم وطن‌هایمان نشان بدهیم.

امشب تلوزیون داشت تصویری را با هزاران حرف و لغت به چشم‌ها و گوش‌های ما هدیه می‌کرد.

من تکان خوردم!

لحظه‌‌ی تخریب صحنه‌ی استادیوی مجری را می‌گویم.

صدایش مهیب بود هر زنی و حتی هر مردی ممکن بود بترسد.

همه آن حرف.هایی که یک عمر می‌خواستیم از زن ایرانی به دنیا مخابره کنیم امشب در چند دقیقه منتشر شد و سحر امامی گل کاشت.

به معنی واقعی کلمه، مخصوصا با آن انگشتی که از حاج قاسم و سید حسن نصر الله و خیلی قبل‌تر از زینب کبری به ارث برده است .

همان انگشتی که صلابت و شجاعت و جسارت و همه چیزها را در بهترین نحو خود از وجود یک زنِ آزاده نشان می‌دهد.

تا تلفن‌های خود راروشن کردیم عکس اقتدار این زن را دیدیم .

لحظه‌ای احساس کردم دیگر خیالم از مردهای کشورم راحت است.

سحر امامی بلند گفت: الله اکبر.

من هم در جمع خانواده‌ی در تکاپویم بلند گفتم: زن که الله اکبر بگوید مردها قوی‌تر می‌شوند و بلندتر می‌گویند.

مریم غلامی

دوشنبه | ۲۶ خرداد ۱۴۰۴ | #خراسان_شمالی #بجنورد

راوی‌راه؛ روایت خراسان شمالی

eitaa.com/raviraah