هر روز اخبار شیوع کرونا در چین در حال انتشار بود اما هنوز در کشور ما چیزی اعلام نشده بود.
دو سالی از اتمام ارشدم میگذشت، ماه بهمن بود یکی از اساتید گروه تماس گرفت که برای مقاله و صحافی پایاننامهات لازم هست به یزد بیایی. من که بهخاطر کارم آن روزها دست و بالم باز بود خدا را شکر کردم که خوش موقع تماس گرفتند وگرنه بخاطر هزینههای صحافی و حواشی آن باید سفر را به تعویق میانداختم.
۲۲ بهمن بود گفتم بهتر است در شهر خود راهپیمایی را شرکت کنم و شب راهی شوم. میدانستم بهخاطر سوء تفاهمی که پیش آمده بود دیدار خوبی در انتظارم نیست.
خواهرم مشتاق بود همراهم بیاید و من از او مشتاقتر، وجودش مرا از غار درونم به دنیای تاریخی یزد میکشاند تا گوشهای از زیبایی فرهنگ و تمدن یزد که خود را از آن محروم کرده بودم را ببینم. مهمتر از آن، اشتیاقی که ما را از شهرمان کَند و به یزد برد، زیارت مزار حاج قاسم بود. سردار به تازگی خاکسپاری شده بود، همه سوگوار بودند. میدانستیم که دیگر دست ما به کرمان نمیرسد، یزد بهانهای بود برای نزدیک شدن به شهر کرمان.
بچههای اتاق مهمانِ خوابگاه حسرت میخوردند که کاش شرایطش را داشتند تا همراهمان شوند. آن شب کرمانیهای اتاق، از زائران شهرشان به وجد و تعجب آمدند.
صبح زود از خوابگاه به سمت ترمینال و از آن جا راهی کرمان شدیم. چند ساعت راه، تمام نمیشد، میخواستیم زودتر برسیم اما توقفهای مدام اتوبوس حوصله سر بر شده بود. به محض پیاده شدن به سمت گلزار شهدای کرمان حرکت کردیم. از شیشه تاکسی به خیابان و به آن کوه بلند گلزار شهدا نگاه میکردیم، کلی شوق داشتیم. دوست داشتیم در کرمان هم گشتی بزنیم اما باید تا شب خود را به خوابگاه میرساندیم.
پای ما لنگ است و منزل بس دراز
دست ما کوتاه و خرما بر نخیل
به گلزار رسیدیم بسیار با شکوه بود، مخصوصا آن مسجد کنار کوه. فاتحه میخواندیم و قطعه به قطعه قبور شهدا را رد میکردیم، به صف زیارت سردار شهید قاسم سلیمانی رسیدیم. دور مزار شلوغ بود، دور تا دورش را بسته بودند! داشتند سنگ مزار سردار را تعویض میکردند؛ سنگ منقّش به نام «سرباز قاسم سلیمانی» جایگزین سنگ قبلی میشد تا بشود عین وصیت سردار.
عرض احترام کردیم، گفتیم از شهر دور آمدیم، برای ساعتی تقدیم ارادت و تشکر. شاید دیگر هیچ وقت پایمان به کرمان نرسد، اما برای همین لحظات کوتاه هم قدردان بودیم.
امالبنین مجلسی
چهارشنبه | ۱۲ دی ۱۴۰۳ | #قم