جمعه, 22 فروردین,1404

در حالی که من به دنبال زیباترین لباس برای فرزندم در بازارها سرگردانم و غرق در شادی و هیجان خرید عید هستم، در گوشه‌ای نه چندان دور از ما مادرانی هستند که در غم از دست دادن جگرگوشه‌هایشان، لباس عیدشان رنگ خون و خاکستر گرفته است.

جمعه, 22 فروردین,1404

آیا لازم است باز برایتان تاریخ تکرار شود؟ آنهایی که دم از حسینی بودن می‌زنند کجای این جهان نشسته‌اند؟می‌خواهی بنْشینی و اجازه بدهی دوباره قوم کفار با هل‌هله و خندیدن بر غریبی مولایت، نگذارند صدایش به همگان برسد؟چه بر دل مولایمان آورده‌ایم؟

جمعه, 22 فروردین,1404

باز می‌کنم، زنده‌ام...راستی بچه‌هایم کجایند؟بی‌هدف می‌دوم...وای بچه‌هایم...

جمعه, 22 فروردین,1404

بعد از ظهر، گرسنه و خسته رسیدیم تهران. غذایی هم نبود. به اندازه دو سه نفر غذا از تهِ دیگ‌ها جمع کردند.آقامهدی بشقاب‌ها را گذاشت جلوی منافقین.گرسنه از زندان آمدیم بیرون...

پنجشنبه, 21 فروردین,1404

مگر می‌شود آدم باشد و بگذارد زن و بچه‌های بی‌گناه گرسنگی و تشنگی بکشند؟ مگر می‌شود آدم رگ غیرتش سر جایش باشد و اجازه بدهد خون گلوی پسر شش ماهه‌ای به زمین بریزد و صاحب تیر، جان سالم به در ببرد؟

پنجشنبه, 21 فروردین,1404

کاش کسی سر برآورد از این آوار انسانی و سید حسن را تکثیر کند در درون روح‌های آزاده جهان. با هر انفجار، باهر شهید، نبض‌ها تندتر می‌زند.انگار زمان بیشتر از قبل تقلا می‌کند.