چهار شنبه, 15 اسفند,1403

پارچه زرد را آرام باز می‌کنم، پرچم حزب‌الله است. می‌گوید «متبرکش کردم به سید» به صورتم می‌کشمش و آهسته می‌گذارمش روی چشمانم. چیزی درونم فرو می‌ریزد و بغض راه گلویم را می‌بندد.

چهار شنبه, 15 اسفند,1403

اخبار نگران‌کننده‌ای از لبنان منتشر شد. همه منتظر بیانیه‌ی رسمی حزب‌الله بودیم. آن شب تا صبح خوابم نبرد. اگر این خبر صحت داشته باشد، یعنی چه؟ امیدی که داشتیم، از بین رفته است؟

چهار شنبه, 15 اسفند,1403

دو سه ماه بعد، بشیر الجُمَیّل، با کمک نیروهای اسرائیلی، وارد کاخ ریاست جمهوری می‌شود! نمایندگان مجلس را به جبر به مجلس می‌آورند تا بشیر را انتخاب کنند! تصویر به جا مانده از بشیر جمیل بر روی تانک اسرائیلی، گویای همه‌چیز است!

چهار شنبه, 15 اسفند,1403

سیدعبداللطیف الامین، سخنرانی که ضد اسرائیل سخنرانی می‌کند و مردم را علیه اسرائیل به مقاومت فرامی‌خواند هم در این سال ترور می‌شود.

چهار شنبه, 15 اسفند,1403

پرچم زرد، گودال عمیق، صدایی شبیه بمب، کجا داری می‌روی ذهن؟ تو که قرار نداشتی بروی ضاحیه! اصلاً دست و دلت نه موقع خبر شهادت به کاغذ و قلم رفت، نه در خاک سپاری‌اش. گمان نمی‌کردم با دیدن گودال دل و دستت با هم بلرزد.

چهار شنبه, 15 اسفند,1403

یاد تانک‌های مرکاوا باقی مانده در غزه افتادم. آنجا که آهن پاره‌های جنایات مدرن به محل بازی بچه‌های قدس تبدیل شده بود. انگار تاریخ تکرار می‌شود.