سه شنبه, 12 فروردین,1404

چمران، هنوز "پس از پنجاه سال" دارد با کلماتش، دلِ جوان‌های بیست و چندساله‌ی مجاهد را می‌برد...

سه شنبه, 12 فروردین,1404

در حالی که دانه‌های تسبیح را می‌چرخاندم. خانم‌ها به همراه بچه‌هایشان را نگاه می‌کردم. دست بچه‌ها، بادکنک‌های پیچ پیچی رنگی. انگار به هم بافته شده بودند. این هم نشانه‌ای بود. طرفداری از مظلوم در همین سنین کودکی با وجودشان در هم می‌آمیختند.

دوشنبه, 11 فروردین,1404

گفت: بعدِ پیام آقا، مگه می‌تونستم بنشینم خونه؟ بی قرارم کرده بود باید می‌اومدم.دیروز وقت نشستن نبود.

دوشنبه, 11 فروردین,1404

سرش را از روی سینه‌ام برداشت. نگاهم کرد: "بابا من دارم واسه‌ی خدا آماده می‌شم..." چند روز بعد بعد رفت. بر خلاف اغلب نیروها که وصیت‌نامه‌شان را از روی کاغد جلوی دوربین می‌خوانند، علی، وصیتش را از روی کاغذ نخواند. وصیت کرد و رفت و دیگر برنگشت.

دوشنبه, 11 فروردین,1404

هر چند به ظاهرش نمی‌آید، اما فقط یک قلک نیست، ابزار تبیین است و آموزش. هر کس به خانه‌مان می‌آمد پسرم آن را دست می‌گرفت و توضیح می‌داد: «این قلکِ کمک به فلسطینه، اگر دوست دارید توش پول بریزید».