دوشنبه, 13 اسفند,1403

الموت لاسرائیل همان مرگ بر اسراییل خودمان بود اما فرقش این بود که ما در امن و آسایش شهرهای خودمان در روزهای تعطیل شعار می‌دادیم و لبنانی‌ها در نبرد با جنگنده‌هایی که طی این دو سال قلب‌ها و سرها و تن‌ها شکافته بودند. از پیر و جوان و کودک و جانبازها خیز به سمت جنگنده‌ها بود و شعار لبیک یا نصرالله.

دوشنبه, 13 اسفند,1403

بلند رجز می‌خواند و شعار می‌داد، نگاه مصممی داشت و تسبیحی به پرچمش وصل کرده بود. هرکس هم باهاش مصاحبه می‌کرد...

دوشنبه, 13 اسفند,1403

عزمش را می‌شد از سربند انا علی العهدش فهمید. نگاهم به زن مسیحی افتاد که سر به شانه زنی مسلمان به پهنای صورت اشک می‌ریخت. مگر یک یا دو تصوير بود؟

دوشنبه, 13 اسفند,1403

به گمانم خمینی (ره) آن روز که سیدمحمدباقر صدر از او خواست مرجع تقلید شیعیان عراق بشود و رهبری نهضت را به عهده بگیرد به قلبش رجوع کرده بود.

یکشنبه, 12 اسفند,1403

سید ما، مثل یک آموزگار متعهد، پای تربیت بچه شرور اسرائیل ایستاد و تا لحظه آخر، برای درس عبرت بقیه شاگردان تنبل و حواس پرت، در حال تنبیه و گوشمالی این شاگرد پررو و خودخواه بود.

شنبه, 11 اسفند,1403

وقتی آن پرچم‌های حزب‌الله و فلسطین در اهتزاز را دیدم انگار همه چیز تغییر کرد. آن داغ سخت است ولی امید همچنان زنده است. به قول آن راوی گلزار مگر در عملیات کربلای۵ فرماندهان زیادی از لشکر ثارالله شهید نشدند اما لشکر امروز همچنان مقتدر باقی مانده است و امنیت را تامین می‌کند.