شنبه, 11 اسفند,1403

حتی همین دیشب در حال دیدن تلویزیون بودیم و همه شبکه‌ها تصاویر سیدحسن نصرالله نشان می‌داد. مادرمحو تلویزیون بود که گفت: «وقتی که فرزندش را به شهادت رساندند و پیکر آن را با خودشان بردند و تصاویر و فیلم‌هایی از جسارت بر پیکر فرزند شهیدش بود در همه جا پخش کردند که روحیه این مرد را تضعیف کنند».

شنبه, 11 اسفند,1403

صبح ۳۱ اردیبهشت بیدار شدم، وقتی علی را دیدم که جلوی لپ تاپش نشسته، سرش را روی میز گذاشته و شانه‌هایش می‌لرزد و اولین قاب روی اخبار گوشی‌م تصویر سیدمان بود با یک روبان مشکی بالایش و وقتی آقا گفتند اگر او می‌ماند خیلی از مشکلات می‌توانستند حل شوند...

شنبه, 11 اسفند,1403

این تدفین، پایان سید حسن نیست؛ حالا او سرو ایستاده‌ای شده، برخاسته از خون شهدای مقاومت. با رفتنش نه تنها این راه پایان نمی‌گیرد که حالا این سرو در خاک ریشه می‌دواند و استوارتر از همیشه با ظلم اسرائیل می‌جنگد...

جمعه, 10 اسفند,1403

صدای آه من را بشنوید از نرسیدن به مراسم سید مقاومت. این آه را هرگز نمی‌شنوید، حتی اگر مریض شوم حتی اگر نداشته باشم. حتی اگر غم خروار خروار روی سرم بریزد، اما این آه حسرت را الان می‌شنوید وقتی که...

جمعه, 10 اسفند,1403

وقتی خبر شهادت حاج قاسم رسید، دنیا روی سرم آوار شد. انگار کسی تکه‌ای از قلبم را کنده بود. اما سید، باز هم مثل همیشه، آرام و استوار بود. او گفت: "حاج قاسم، یک مکتب بود."

پنجشنبه, 09 اسفند,1403

حوالی سال ۱۹۹۷ بود؛ درست یک روز بعد از شهادتِ پسرش سید هادی. اسرائیلی‌ها وقتی سید هادی و همراهانش را شهید کردند، پیکرها را دزدیدند.