سه شنبه, 20 آذر,1403

سمت چپ خیابان، طبقه دوم یک آپارتمان، دو خانم هم از بالا داشتند کاروان را نگاه می‌کردند. آدم‌های مختلفی بودند. و هر کدام در سکوت نظاره‌گر بودند. نمی‌دانم در دل‌هایشان چه می‌گذشت، حتماً حرف‌های مهمی برای گفتن داشتند.

سه شنبه, 20 آذر,1403

آن روزها پیش خودم گفتم: اگر محتوای وسایل یکی از ما مواد منفجره بود، چه؟! و بعد نتیجه گرفتم: این‌که حکومت سوریه با چنین ارتش فاسدی -که نتیجه حقوق ماهانه ۲۰-۳۰دلار است- و نداشتن زیرساخت‌های آب، برق و گاز، سرپا مانده، فقط به معجزه می‌ماند...

دوشنبه, 19 آذر,1403

این فکر می‌کردم که چرا همیشه کسانی که بیشترین هزینه را در جنگ‌ها می‌دهند مثل کوه صبورند و آن‌هایی که صدای تیر هم به گوششان نرسیده است همیشه طلبکار؟ دوست ایرانی‌ام می‌گفت زمان جنگ ما هم همین‌طور بود.

دوشنبه, 19 آذر,1403

این چند روز چندین‌بار پیگیرش بودم. از حال خودش و اخبار سوریه می‌پرسیدم. با پیام صبحش سوختم و سوختم. - دعا کن مرگ با عزت داشته باشیم. اسیر نشیم و به جاش شهید بشیم.

دوشنبه, 19 آذر,1403

یادم هست می‌گفتند حاجی شیشه عطری بود که با شهادتش، شکست و عطرش تکثیر شد. می‌گفتیم ما همه حاج قاسمیم... در این ۵ سالی که از شهادتش گذشت حاج قاسم بودیم؟صدایش دوباره نرم و پدرانه گفت: بازم نگران نباش دخترم!

دوشنبه, 19 آذر,1403

ایرانی برای سوری‌ها یعنی حاج قاسم! یعنی مدافع حرم... و ما همین یکی دو هفته فهمیده‌ایم اعتبارمان بوی خون می‌دهد. چقدر زندگی به اعتبار خون آدم‌ها سخت است...