یکشنبه, 10 فروردین,1404

آخر مسیر راهپیمایی درست روبروی فرمانداری، دیدمش، پسربچه‌ای با بلوز کرم رنگ و شلوار زغالی، که فکر کنم پنجم ششم بود، چهره‌اش به دل می‌نشست صورت تپلش خواستنی ترش کرده بود، داشت بادکنک می‌فروخت. بادکنک رنگی رنگی که بهم بافته شده بودند.

شنبه, 09 فروردین,1404

به قابلمه سر زدم که ببینم پلو دم کشیده یا نه؛ یاد مقلوبه افتادم. یعنی چند روزی بود در ذهنم رفت‌وآمد داشت و دوست داشتم امتحانش کنم. انگشت نم‌دارم را که به دیواره قابلمه زدم و جیلیزویلیز دیگ درآمد فهمیدم وقتش شده و زیر دیگ را خاموش کردم.

شنبه, 09 فروردین,1404

در دستِ کودکان عکسِ پرچم فلسطین تکان می‌خورد. ناگهان به مدت چند دقیقه صدا قطع می‌شود و هنگامِ وصل شدنش آقایی پشت میکروفون می‌گوید: «عکس و فیلم تهیه کنین از این جمعیت تا رسانه‌های دروغگو ببینن حماسه این مردم رو!»

شنبه, 09 فروردین,1404

نگاهی به جمعیت کردم. ما تقریباً جزو نفرات اول راهپیمایی بودیم. تعدادی سرباز، با پلاکاردی بزرگ در دست، با شور و هیجان، شعارهای پشت بلندگو را تکرار می‌کردند؛ طوری که آدم یادش می‌رفت الان ماه رمضان است و ممکن است تا غروب، برای جرعه‌ای آب، تشنه بماند.

جمعه, 08 فروردین,1404

رهبر معظم انقلاب میکروفون در دست، ایستاده. مطلبی می‌گفتند. قبل از اینکه صدای تلویزیون بلند شود در حالی که ظرف میوه دستم بود و به سمت آشپزخانه می‌رفتم از ذهنم گذشت، این نوع میکروفن ساده بدون لوگو، بدون مستمع، دیواری که سفید بود...

پنجشنبه, 07 فروردین,1404

رنگ قرمز آوردند و باند تا بچه‌ها را گریم کنند به شکل کودکان زخمی غزه. رنگ سرخ نشست روی پیشانی دخترم. لحظه‌ای واقعی تصورش کردم و هراسی دلم را چنگ زد.