یکشنبه, 28 بهمن,1403

یکی از مانتوهای بلند و جلو بسته روی بالاتنه، جلیقه مخمل قرمز جگری داشت. درست شبیه جلیقه زن‌های قدیم که بدنشان را محفوظ می‌کرد. همان‌هایی که اصالت و نجابت ازش می‌ریخت. دور تا دور جلیقه با سرمه طلایی و زنجیره، دوخت خورده بود و در حاشیه، ترنج‌ها واگیره داشت.

یکشنبه, 28 بهمن,1403

لباس‌های کردهای مهمان‌نواز, و لباس‌های بختیاری و بلوچ با سوزن‌دوزی‌های ماهرانه! و گاهی صدای یاشاسین آذربایجان از مانتوها به گوش‌ات می‌رسید. که هر کدامشان اصالت طرح‌های سنتی را جار می‌زدند.

شنبه, 27 بهمن,1403

اینجا باید شوقِ بغل کشیدن پدری را دید که رسمش «پدر شهید» است و از پسِ یک سال دوری چه پدرانه قبر را در آغوش می‌کشد و بغض می‌ترکاند. اینجا باید چشم هایت را به آسمان لاجوردی پَر دهی که این تکه زمین نظرکرده خدا را مقدس‌تر کرده است.

جمعه, 26 بهمن,1403

مردم مؤمن و متدین محل مخالف این پاتوق‌ها بودند، تا اینکه شیخ نجفی به محله آستانه آمد. او به تک تک این پاتوق‌ها می‌رفت، با آن جوان‌ها که شاید علیه السلام هم نبودند نشست و برخواست می‌کرد، هم صحبت می‌شد، محبت می‌کرد دوست می‌شد.

جمعه, 26 بهمن,1403

خانم‌ها روی دو کنده زانو نشسته‌اند و در حال تمیز کردن مرغ برای شام هستند. قرار است شام زرشک پلو مرغ به سبک سیستان و بلوچستانی‌ها درست کنند، با ادویه‌های خاص خودشان. از خانم‌ها می‌پرسم: چند ساعت در راه بودید؟ می‌گویند: با اتوبوس ۱۸ ساعت. بی‌اختیار می‌گویم: ۱۸ ساعت؟!

جمعه, 26 بهمن,1403

ولین روایت منتشرشده‌ام به حادثه کرمان در ۱۳ دی ۱۴۰۲ برمی‌گشت. با کمک راهنمای عزیزم که حالا بیش از یک استاد برایم بود، آن را نوشتم و در کانال کرمان منتشر شد. وقتی بازخوردها را دیدم، فهمیدم قدرت کلمات چقدر زیاد است. همان‌جا بود که عزمم برای ادامه این راه جزم شد.