آرشیو محتوا - راوینا

یا حیدر کرار

ساکت بود. اما پرچم را بالا نگه داشته بود. هنوز تشییع شروع نشده بود...

هربار که مادرم می‌گفت: "خیلی حیف شد که شهید بهشتی رو ندیدی". خیلی حسرت می‌خوردم...

وحدت مردم تو این مدت رو خیلی دوست داشتم. افرادی که اصلا فکرش هم نمی‌کردم، اومده بودند پای کار...

با نزدیک شدن کاروان شهدا، دختر کاکتوسی، دست مادرش را می‌گیرد و از میان جمعیت راه باز می‌کند...

می‌خوام یه موشک‌هایی بسازم که گروهی پرتاب می‌شن و تا لحظه‌ی آخر، هدایت‌پذیرن. اسمشونم می‌ذارم ابابیل...

«باید قوی باشی. اینجوری می‌خوای با اسرائیل بجنگی؟»