پلان چهارم
برای ورود به محوطه‌ی اورژانس سوال پیچ‌مان کردند و ما نزدیک‌ترین مکان به اورژانس یعنی درمانگاه را اسم بردیم. مجبور شدیم مسیر طولانی را پیاده برویم. جلوی اورژانس ...
مشاهده »پلان آخر
دلم مثل تَغاری پُر شده بود. دعا کردم که بقیه مجروحین زنده باشند. از ساختمان دور و دور تر شدم اما نگرانی‌هایم به قوت خودش بود. نمی‌دانستم امشب چند خانواده سرگردان این مراکز درمانی هستند و چند نفر رخت عزا به تن کردند.
مشاهده »آدم بسوزه دلش نسوزه...
مگر می‌شود مادری آرزو کند بچه‌اش بسوزد! یاد پدرم افتادم وقتی با گاز آمونیاک سوخت و دکترها گفتند: «دست‌هاش رو قطع می‌کنیم!» بعد از جنگ با گاز خردل ساخت امّا گاز آمونیاک انداختش!
مشاهده »شیرخشک مخصوص
چند ثانیه با شیشه شیر کنار گهواره‌اش می‌ایستم. نگرانی‌های مادرانه با سرعت توی ذهنم رژه می‌روند: این خواب عمیق از آرامش است یا از بی‌حالی؟ اگر بیدار نمی‌شدم و شیرش از این دیرتر می‌شد چه؟
مشاهده »سایه‌های خستگی‌ناپذیر
با دست‌های لرزان خودمان را از زیر آوار بیرون کشیدیم. همکارمان که پایش شکسته بود را به زحمت کشیدیم و بردیم بیرون .آنجا بود که با چشمان خودمون دیدیم...
مشاهده »دستِ مهربانی
کیک می‌دادند و شربت تا کمک حالی باشند برای همراهان مجروحین... فهمیدم سرگروه این جوانان پای کار و پر شور، برادرزاده‌ی شهید حسین شهابی‌پور است.
مشاهده »