دوشنبه, 10 آذر,1404

کم‌کم استاد فیض و چند نفر دیگر هم آمدند. حالا دورتادور اتاقک، آدم نشسته بود و استاد میرشکاک و استاد فیض سیگار چاق می‌کردند و همه به صحبت‌هایشان درباره‌ی ادبیات و کودک و ایرادهای نظام آموزش و پرورش و… گوش می‌دادند. کودکی که از نظر استاد، اندیشه و دین و زبان و فرهنگش با کودک غرب متفاوت است. حس می‌کردم تونل زمان مرا کشیده توی خودش و وسط یکی از گعده‌های ادبی قدما پرتم کرده بیرون! مخصوصاً که کم‌کم دود داشت اتاق را پر می‌کرد و چیزی نمانده بود که برای دیدن همدیگر مجبور باشیم ابرهای دودی را کنار بزنیم.

یکشنبه, 09 آذر,1404

روضه‌خوان آرام وارد شد و دعای فرج را زمزمه کرد. دست‌ها یکی‌یکی به سمت آسمان رفت؛ دست‌هایی آشنا با اشک، با دلدادگی، با سکوت‌های بلند.

سه شنبه, 01 مهر,1404

امشب فرودگاه امام خمینی شبیه یک تکه از زاگرس شده بود. بختیاری‌ها از گوشه‌ و کنار ایران خودشان را رسانده بودند.

یکشنبه, 30 شهریور,1404

ایرانیت و لوطی‌گری می‌بارد ازشان. همین ایرانیت و لوطی‌گری هم می‌شود غیرت و می‌رود توی رگ‌هاشان که با کتف از جا در رفته و لب و ابروی پاره شده، آنطور توی تشک بروند و اگر طلایشان شد نقره، روی سکو اشک بریزند و جلوی دوربین بگویند ما شرمنده مردم ایران هستیم!

چهار شنبه, 12 شهریور,1404

واقعیت این بود سید هم شهید می‌شد اما سیدِ دیگری چفیه‌اش را برمی‌داشت، کیپ می‌بست، سوار موتورش می‌شد و پلاک خودش را در می‌آورد و شهادت هویت قبلی خودش را اعلام می‌کرد.

سه شنبه, 11 شهریور,1404

و همان گونه زیسته‌ای که خطابه آخرت بود‌...و إنه لجهاد نصر أو استشهاد...