جمعه, 22 فروردین,1404

باز می‌کنم، زنده‌ام...راستی بچه‌هایم کجایند؟بی‌هدف می‌دوم...وای بچه‌هایم...

جمعه, 22 فروردین,1404

بعد از ظهر، گرسنه و خسته رسیدیم تهران. غذایی هم نبود. به اندازه دو سه نفر غذا از تهِ دیگ‌ها جمع کردند.آقامهدی بشقاب‌ها را گذاشت جلوی منافقین.گرسنه از زندان آمدیم بیرون...

پنجشنبه, 21 فروردین,1404

مگر می‌شود آدم باشد و بگذارد زن و بچه‌های بی‌گناه گرسنگی و تشنگی بکشند؟ مگر می‌شود آدم رگ غیرتش سر جایش باشد و اجازه بدهد خون گلوی پسر شش ماهه‌ای به زمین بریزد و صاحب تیر، جان سالم به در ببرد؟

پنجشنبه, 21 فروردین,1404

کاش کسی سر برآورد از این آوار انسانی و سید حسن را تکثیر کند در درون روح‌های آزاده جهان. با هر انفجار، باهر شهید، نبض‌ها تندتر می‌زند.انگار زمان بیشتر از قبل تقلا می‌کند.

چهار شنبه, 20 فروردین,1404

عشق خودش قربانی روایت‌های اول است. روایتی که روکش اتو‌کشیده‌ای بر ابتذال تنانه‌ انداخته و اسمش را گذاشته عشق. بازش نمی‌کنم چون به گواه خود پهلوی‌ها و هم تاریخ، نه شاه و نه فرح آن‌قدرها سر به راه نبودند که دل در گرو عشق پاک بگذارند...

سه شنبه, 19 فروردین,1404

اولین گلوله دشمن به وسط فرش حال اصابت می‌کند. صدای بلند و محکم انفجار توی مغزم می‌پیچد. انگار خوابم، خانه هیچ آسیبی ندیده، زینب پشت سرم کفش‌هایش را در آورده وارد می‌شود.